عصر روز جمعه 28 تیرماه 1392
دهم رمضان 1434
گروه فرهنگی دیدار
منزل شهید امیرحسام ذوالعلی
باز هم توفیقِ یه دیدار دیگه با خانواده یکی دیگه از شهدای عزیزمون...
بازهم چند نفری جمع شدیم و به دیدار خانواده مهربون و دوست داشتنیِ ذوالعلی رفتیم.
پدر و مادر شهید از خصوصیات آقاپسرشون میگفتن...چه با افتخار...
بله..افتخار هم داره تربیت همچین پسری...
پسری که ذکر یاحسین همیشه رولبش بود...
پسری که از چهارسالگی مسجد میرفت...
پسری که از دوم دبستان روزه میگرفت...
پسری که وقت بدنیا اومدنش زورِ بازوش دکتر رو متعجب کرده بوده...دکتری که به مادر آقاحسام گفته چه بچه پرزوری داری...زوری که تا آخر عمر همراهش بود...
پسری که به کم قانع بود...وقتی اسباب بازی میخریدن،اون بدرد نخورترین ماشین رو برمیداشت.ماشینی که خراب و داغون بود..چرخ نداشت..اما همچین قشنگ بازی میکرد باهاش و لذت میبرد ازش انگار که بهترین اسباب بازیارو داره...
پسری که اول همه نوشته هاش بسم رب الشهداء والصدیقین بود...
پسری که درباره همه ادیان مطالعه میکرد و وقتی مادر ازش میپرسید که انجیلو دیگه چرا اوردی تو خونه؟میگه برا اینکه مطالعه کنم و قدر دینمو بیشتر بدونم...ارزششو بیشتر بفهمم..
پسری که نذرکردناشم خاص بود...مادرش میگفت یبار اومدم خونه دیدم همه جا تر و تمیز و مرتبه...
مثلا مادرش میدید که مدت طولانی ایه تو حمومه و بعد که میرفت ببینه چیکار میکنه میدید همه لباسارو شسته..اینا نذراش بود....
پسری که به روایت برادربزرگترش، تو قائله فتنه کسی رو کتک نزد...برادرش میگفت: یبار تو میدون انقلاب اون از یه طرف اومده بود منم از یه طرف..همدیگه رو پیدا کردیم..بعد دیدیم حاج آقارو(پدرشونو) دارن میزنن.میگفت رفتیم اونجا..من هی میزدمشونو پرتشون میکردم اونور.اما امیرحسام نمیزد..فقط پرتشون میکرد اونور.بهش میگفتم چیکار میکنی لامصب؟بزنشون..دارن بابامونو میزنن..داره نفسش میره اون زیر...میگفت نه اینارو نباید بزنیم اینا گول خورده اند...
پسری که هیئتی به نام رهروان مکتب شهدا تاسیس کرد و آخر سر خودش هم...
پسری که لحظه شهادت با یاحسین گفتن و یازهرا گفتنش اشک همه رو دراورده بود...دکترا و پرستاراهم باشنیدن ذکر یاحسین و یازهرا از این شهید گریه میکردن...
پسری که مثل اربابش لب تشنه شهید شد...
پسری که با اخلاق و رفتارش..با عشقش به ولایت..به ما خیلی درسا داد...
خدایا شکرت بابت اشنایی با همچین شهیدی...شکرت بابت هم صحبت شدن با پدر و مادر همچین شهیدی...
آخر مجلس هم روضه ای که خونده شد...دلِ همه رو لرزوند...
روضه حضرت علی اکبر(ع)..اونم پیش خونواده ای که جوون از دست دادن...اونم چه جوونی....
اشکِ مادرِ شهید...اشکِ پدرِ شهید....واقعا جز شرمندگی چی داریم برا گفتن؟؟؟
